Urodzony 8 listopada 1882 roku w Piotrowie koło Ostrołęki. Syn rolników, Mikołaja i Marii z d. Wierzbowskiej. Ukończył progimnazjum w Pułtusku i w 1899 roku wstąpił do Seminarium Duchownego w Płocku. Na ostatnim roku studiów był wicedziekanem kleryków. 12 czerwca 1905 roku przyjął święcenia kapłańskie z rąk biskupa płockiego Apolinarego Wnukowskiego. Mszę Świętą prymicyjną odprawił w rodzinnej parafii Piski.
Pracę duszpasterską rozpoczął 1 sierpnia lipca 1905 roku jako wikariusz w parafii pw. Świętego Stanisława Biskupa i Męczennika w Mławie. Od 12 sierpnia 1906 roku był wikariuszem w parafii pw. Świętego Stanisława Biskupa i Męczennika w Lekowie w powiecie ciechanowskim. 28 stycznia 1910 roku został wikariuszem w parafii pw. Ducha Świętego w Kadzidle.
Był organizatorem życia kulturalno-narodowego w parafii. Szerzył oświatę, kolportował czasopisma i książki katolickie. W 1911 roku założył orkiestrę dętą i bibliotekę, do której prenumerował ponad 150 pism tygodniowych i codziennych. 26 maja 1912 roku wraz z mieszkańcami Kadzidła założył Stowarzyszenie Pożarnicze. Odegrał główną rolę przy budowie remizy ochotniczej straży ogniowej. Oprócz miejsca na sprzęt strażacki znajdowała się w niej sala mogąca pomieścić 300 osób, gdzie zbierano się na pogadanki i organizowano przedstawienia.
27 lipca 1913 roku razem z parafianami założył Towarzystwo Oszczędnościowo-Pożyczkowe w Kadzidle (działające w systemie Kas Stefczyka). Został wybrany prezesem pierwszego zarządu towarzystwa. 1 sierpnia 1915 roku, gdy w czasie wycofywania się wojsk rosyjskich, przemocą ewakuowano ludność polską w głąb Rosji, wyjechał ze swoimi parafianami. Był kapelanem wygnańców w Rosji, początkowo w pasie przyfrontowym, a od roku 1916 w Rosławiu koło Smoleńska. Był również prefektem polskich szkół w Kozłówce. Działał w Centralnym Komitecie Obywatelskim Królestwa Polskiego w Rosji, polskiej organizacji samopomocowej.
W 1918 roku wrócił do Polski. Od 4 września 1918 roku był wikariuszem w parafii pw. Świętego Wojciecha w Nasielsku i prefektem miejscowych szkół. 2 maja 1919 roku został wikariuszem w parafii pw. Świętego Idziego w Wyszkowie oraz prefektem w miejscowych szkołach.
13 czerwca 1919 roku ochotniczo wstąpił do Wojska Polskiego. Został kapelanem 21 pułku piechoty formującego się w Ostrowi Mazowieckiej. Przez pewien czas zastępował chorego na tyfus proboszcza miejscowej parafii ks. Ludomira Lissowskiego. 20 lipca 1919 roku z I i III batalionem 21 pułku piechoty wyjechał na front wojny polsko-bolszewickiej. Od 8 sierpnia do 17 listopada 1919 roku, chorując na czerwonkę, przebywał w szpitalu. 20 listopada 1919 roku został kapelanem Szkół Podoficerskich w Obozie Szkół Podoficerskich Ostrów-Komorowo, które 6 czerwca 1920 roku zostały przeniesione do Biedruska, a 15 listopada 1920 roku do Grudziądza. 16 grudnia 1921 roku został zatwierdzony w stopniu proboszcza (podpułkownika, ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku). Od 20 stycznia 1921 roku był kapelanem w Centralnej Szkole Podoficerów Piechoty w Chełmnie oraz proboszczem miejscowego kościoła garnizonowego.
20 grudnia 1921 roku został kierownikiem Rejonu Duszpasterstwa Katolickiego Modlin i kapelanem Garnizonu Modlin. 3 maja 1922 roku na terenie Korpusu Kadetów w Modlinie poświęcił tablicę pamiątkową, dla uczczenia pamięci kadetów poległych w walkach 1920 roku. Od 7 września 1922 roku był zastępcą szefa duszpasterstwa Okręgu Korpusu nr VI we Lwowie i proboszczem miejscowej parafii wojskowej pw. Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski. W listopadzie 1923 roku został sekretarzem Wydziału Okręgu Lwowskiego Towarzystwa Polskiego Żałobnego Krzyża, opiekującego się grobami bohaterów walk o wolność Polski.
13 grudnia 1923 roku został zastępcą szefa duszpasterstwa Okręgu Korpusu nr VIII w Toruniu i proboszczem miejscowej parafii wojskowej pw. Świętej Katarzyny. Był również proboszczem Obozu Warownego Toruń.
Od 28 grudnia 1927 roku był dziekanem Okręgu Korpusu nr III w Grodnie i proboszczem wicedziekanem parafii wojskowej pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. 1 stycznia 1931 roku otrzymał awans na stopień dziekana (pułkownika). Był członkiem Zarządu Okręgu Grodzieńskiego Polskiego Białego
Krzyża. W 1931 roku wykładał na kursie dla Sióstr Pogotowia Sanitarnego zorganizowanym przez grodzieński oddział Polskiego Czerwonego Krzyża.
Kiedy w 1931 roku Marszałek Józef Piłsudski zażądał od władz kościelnych ustąpienia biskupa Stanisława Galla z funkcji Biskupa Polowego Wojsk Polskich, wezwał do Belwederu na rozmowę ks. Suchcickiego, proponując mu objęcie tej funkcji. Ksiądz Suchcicki odmówił jej przyjęcia, a o spotkaniu z Marszałkiem poinformował biskupa Galla i Nuncjaturę Apostolską w Warszawie. W grudniu 1934 roku mianowano go dziekanem Okręgu Korpusu nr IV w Łodzi.
We wrześniu 1939 roku ewakuował biuro dziekańskie i wraz żołnierzami Garnizonu Łódzkiego wyruszył na wschodnie tereny Polski. Po 17 września 1939 roku w nieustalonych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej. Osadzono go w obozie specjalnym NKWD w Starobielsku. Stamtąd wysłał do swojej siostry Michaliny Roszko, mieszkającej w Ostrowi Mazowieckiej, trzy pocztówki: w grudniu 1939 roku i w styczniu i lutym 1940 roku.
Przed świętami Bożego Narodzenia 1939 roku został zabrany z obozu starobielskiego i odtąd ślad po nim zaginął. Jednak aż do 2 marca 1940 roku figurował na stanie obozu, co świadczy o tym, że był najprawdopodobniej przetrzymywany w Starobielsku w którymś z więzień NKWD podległych komendzie łagru. 2 marca 1940 roku w grupie 10 kapelanów został odesłany ze Starobielska do Moskwy do dyspozycji I Wydziału Specjalnego Głównej Dyrekcji Bezpieczeństwa Państwowego NKWD ZSRR. 17 lub 27 marca 1940 roku został przewieziony z moskiewskiego więzienia na Butyrkach do obozu w Kozielsku. Po osadzeniu w tym obozie, razem z innymi przywiezionymi kapelanami mógł być więziony w jednej z wież monasteru w Kozielsku.
11 kwietnia 1940 roku na podstawie wykazu NKWD sporządzonego w Moskwie został przekazany do dyspozycji naczelnika Zarządu NKWD Obwodu Smoleńskiego. Jego nazwisko znajduje się na liście wywozowej nr 025/3 z 9 kwietnia 1940 roku, pozycja 22 (sprawa nr 4909). 13 kwietnia 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Lesie Katyńskim lub w piwnicy więzienia wewnętrznego Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku. Ciało kapłana oprawcy wrzucili do dołu śmierci w Katyniu – obecnie Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu.
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (11 listopada 1937 r. – za zasługi na polu pracy kulturalno-oświatowej w wojsku), Medalem za Wojnę 1918– 1921, Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości i papieskim Krzyżem Pro Ecclesia et Pontifice.
W listopadzie 2007 roku omyłkowo pominięto jego osobę podczas pośmiertnych awansów dla oficerów zamordowanych wiosną 1940 roku w ZSRS. 29 czerwca 2012 roku postanowieniem Prezydenta RP Bronisława Komorowskiego został pośmiertnie mianowany na stopień generała brygady.
Bogusław Szwedo, Wierni do końca. Kapelani wojskowi ofiary Zbrodni Katyńskiej, Warszawa 2020, s.171.
