W niedzielę 11 października 2020 r. w kościele garnizonowym w Lublinie odsłonięto tablicę upamiętniającą 10 duchownych wojskowych – ofiary zbrodni katyńskiej, którzy urodzili się bądź posługiwali na Lubelszczyźnie.
Katyński Marsz Cieni to doroczny pochód upamiętniający ofiary zbrodni katyńskiej. Organizowany jest w Warszawie w ramach Dnia Pamięci Ofiar Zbrodni Katyńskiej.
To pierwsze w zachodniej Polsce miejsce upamiętniające Kapelanów Katyńskich. W przyszłym roku stanie tutaj tablica z nazwiskami wszystkich znanych kapelanów.
Niech przykład pracy, cierpienia i ofiary życia kapłanów, Kapelanów Katyńskich, zawsze będą wzorem uczciwego wypełniania obowiązków do końca.
Do takiej świętości zwykłej, codziennej, nienaburmuszonej i pokornej zachęca nas dzisiejsza liturgia i uroczystość, którą dziś przeżywamy, upamiętnienia kapelana katyńskiego ks. ppłk. Władysława Urbana, pochodzącego z tej parafii.
Zamordowanym w Katyniu i innych miejscach na Wschodzie towarzyszyli duchowni różnych wyznań, którzy po wojnie obronnej 1939 roku wraz z żołnierzami trafili do więzień i obozów. Wspierali współwięźniów łaską potajemnie sprawowanych sakramentów świętych, modlitwą, dobrą radą, pociechą, a na koniec trafili do tych samych dołów śmierci w Katyniu, Miednoje, Charkowie i w innych miejscach Golgoty Wschodu.
Kapelani Katyńscy byli skazani przez wrogów na śmierć i zapomnienie. Przetrwali w pamięci rodzin i nielicznych ocalałych ze zbrodni katyńskiej. Byli wierni do końca. Chcemy ich zachować w narodowej pamięci. Dlatego podejmujemy działania mające na celu ich upamiętnienie.
W czasie drugiej wojny światowej wielu kapelanów Wojska Polskiego II RP służby zawodowej, a także kapelanów rezerwy, którzy dostali się do niemieckiej i sowieckiej niewoli we wrześniu 1939 oraz później, zamordowano na zachodzie i wschodzie.
Powyższe wspomnienia składam jako naoczny świadek wydarzeń na prośbę rodziny i przyjaciół Księdza Kanonika Józefa Kacprzaka, dla ocalenia pamięci o nim i o tych, którym odebrano wolność i życie tylko dlatego, że byli Polakami i dochowali wierności swej Ojczyźnie.
Skoro skazano ich na śmierć to oznacza, że nie poszli na współpracę, nie zdradzili ani Boga ani Ojczyzny. Czy tego nie można uznać za motyw męczeństwa za wiarę i najwyższe wartości?
duszpasterze Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej Polskiej, różnych wyznań i religii, którzy we wrześniu 1939 roku dostali się do niewoli sowieckiej razem z żołnierzami. Byli więzieni w obozach w Kozielsku, Ostaszkowie, Starobielsku, gdzie prowadzili tajne posługi religijne dla jeńców. W 1940 roku zostali pomordowani w Katyniu, Twerze, Charkowie oraz w innych miejscach na terytorium ZSRR.
